طرح مسئله خرید شب عید

درآمدی به پرونده خرید شب عید

ساجد رضایی

هر روز و شبِ اواخر بهمن‌ و اوایل اسفندماه، شبِ عید است؛ از ترافیک می‌گویی و پاسخ می‌شنوی که «شبِ عید است»؛ پاسخِ دلیل شلوغی و گرانی نیز همین است: «شبِ عید است»؛ مجری خبر تلویزیون در روزهای آغازین اسفندماه با این مقدمه شروع می‌کند: شبِ عید است و... . و البته همه این‌ها یعنی این‌که مردم دنبال «خریدِ شبِ عید» هستند. «شبِ عید» در این بازه نسبتا طولانی معنای «ایام خرید» دارد. یعنی جنب‌وجوش‌ها و آمدوشدها و شلوغی‌ها همه تبعات تلاش مردم جهت امر مهم «خرید» است.

الآن آخر پاییز است ، بیایید جوجه ها را بشماریم

اختصاصی سایت امام عشق(ع)

یادداشتی از عبدالله نظری

واتس آپ ، تانگو ، وایبر و... امروزه شاید اکثریت مردم را قانع کرده اند که قسمتی از وقت روزانه خود را به آنها اختصاص دهند.

 شاید اگر ما از اول آمده بودیم در مورد اینها صحبت می کردیم بعضی ها می گفتند دوباره بچه حزب الهی های متحجر شروع به نقد تمدن مدرنیته و ابزارآلات آن کردند و به هر صورت انسان های به اصطلاح روشنفکر یک موضع گیری نسبت به نقد این برنامه ها می گرفتند چرا که غرب به مثابه ناموسشان شده که اگر کسی به تمدنش خواست نقدی کند با غیرت غیر دینی خود جلوی آن می ایستند که صد البته این ناشی از جهالت آنهاست.

سینما؛ کلید پیشرفت کشور

بررسی نقش و جایگاه «سینما» و و مفهوم‌شناسی آن در منظومه‌ی فکری رهبر انقلاب 

عطیه الهی
«آقای حاتمی‌کیا می‌گویند به ما درجه بدهید؛ خدا به شماها درجه داده، بنده چه درجه‌ای را به شما بدهم! درجه‌ی شما، درجه‌ی خدایی است. این ذوق و استعداد هنری که شماها دارید، این همان درجه‌ای است که به شماها داده.»۱۳۸۵/۳/۲۳[۱]
این جملات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار سینماگران و خطاب به ابراهیم حاتمی‌کیا به خوبی نمایانگر نگاه ایشان به مقوله‌ی هنر و جایگاه هنرمندان است. با رجوع به بیانات رهبر انقلاب دلیل این توجه روشن شده و راه را بر برداشت‌های نادرست در مورد چنین تأکیداتی و مواجهه با آن به عنوان تعارف و ... می‌بندد. اساساً در نگاه آیت‌الله خامنه‌ای حقیقتِ هنر «عطیه‌ای الهی» بوده و از جایگاه رفیعی برخوردار است:

آموزش بدون پرورش، یک نسل را تباه می‌کند

    به ‌مناسبت فرارسیدن روز «امور تربیتی و تربیت اسلامی» گزیده‌ای از بیانات رهبر انقلاب اسلامی درباره امور تربیتی

داعش زیباست

تأملی درباره زیبایی‌شناسی گروه‌های تکفیری

 

علی‌‌ نجف‌زاده

تکفیری‌ها یک انحراف در دنیای جدید نیستند؛ بلکه از امکانات این جهان هستند و برای عمل‌شان نیز جایی در دنیای ما یافته‌اند. در واقع این‌گونه نیست که عده‌ای از عالم ما عقب افتاده باشند و کارهایشان از روی صدفه و اتفاق باشد؛ بلکه تکفیری‌گری را می‌توان یکی از بارزترین نمودهای وضع ما و جهان ما دانست. آن‌چه تکفیری‌گری را به ایدئولوژی نزدیک می‌کند، پیروزی خودخوانده است. چراکه ایدئولوژی‌ها مأمن و پناه هستند و خطر را از ما دور می‌کنند. پناه بردن به ایدئولوژی از «خطرِ زیستن» است. در واقع آن‌کس که با خطرِ زندگی روبه‌رو نمی‌شود، به ایدئولوژی پناه می‌برد. خطر زندگی همان چیزی است که انسان با آن معنا می‌یابد و در غیاب آن زندگی بی‌معناست. اساسا زندگی از آن جهت که خطیر است، معنادار است. و می‌دانیم که معنای «خطیر» در زبان فارسی «مهم و اهمیت داشتن» است.

داعش چگونه ممکن شد؟

زمینه‌های جامعه‌شناسانه و سیاسی ظهور داعش

دکتر محمد علی مرادی*

حرکت‌های گروه موسوم به داعش از جنبه فرم و محتوی جهان را به شگفتی واداشت. این‌که این گروه چگونه گروهی می‌تواند باشد؟ از یک سو سودای برگشت به صدر اسلام را دارد و از سویی مجهز به سازماندهی پیچیده و به‌غایت امروزین است؛ چراکه مجهز به مدرترین سلاح‌ها و مهمات‌ است؛ و با دست‌یابی به چاه‌های نفت واجد درآمدی شگرف شده است. اما نکته دیگری که در رابطه با این گروه قابل توجه است، حضور گسترده نیروهایی است که در اروپا تحصیل کرده‌اند و اکنون به این گروه پیوسته‌اند. این‌ها همه مختصات و مشخصات گروهی است که برخی آن را پیکارجویان داعش، برخی آن‌ها را گروه افراطی و برخی دیگر آن‌ها را ترویست‌های داعش می‌نامند.

داعش، نسل سوم جهادگرایانِ ساخته غرب

فرایند تاریخی شکل‌گیری داعش

دکتر احمد نادری*

مسئله داعش را نمی‌توان یک پدیده خلق‌الساعه دانست. این پدیده اگرچه ظهور و بروز مدرن دارد، اما قبل از هر چیز ریشه در اندیشه‌های سلفی قرن‌های قبل دارد و در یک سیر اندیشه‌ای مدام، به حالت بروز و ظهور کنونی خود رسیده است. پس برای بررسی داعش، هم به بررسی نظام اندیشه‌های سلفی و تکفیری نیاز است و هم به زمانه و زمینه بروز آن. هر تحلیلی که فارغ از این دو بعد باشد، ابتر و ناقص است.

سیاست مدرن داعش

آیا داعش خارج از بازی سیاست کنونی است؟

مهدی معافی

از منظر سیاسی چگونه می‌توان شرایط ظهور داعش را فهمید؟ چگونه در دوره‌ی معاصر ما چنین پدیده‌ی سیاسی‌ای ظهور می‌کند؟ من می‌خواهم به سراغ بنیادی‌ترین واحد سیاسی، شهروند نه، بلکه به سراغ نظام‌های سیاسی دوره‌ی مدرن یا به تعبیر بهتر رژیم سیاسی مسلط دوره‌ی مدرن، یعنی دولت ـ ملت بروم و ظهور داعش در دوران مدرنیته‌ی متأخر را به ظهور دوباره‌ی بحران دولت ـ ملت نسبت دهم.

داعش و کتاب غیرِمقدس

 

رد سنت فقهی ـ فکری ـ عرفانی دین‌داران توسط بنیادگرایی

 

سید مرتضی هاشمی مدنی*

فرق اعضای گروه داعش با سایر مؤمنان چیست؟ بسیاری از گزاره‌هایی که تندروهای داعش برای توجیه کارهای خود به‌کار می‌برند، گزاره‌هایی است که کم‌تر مؤمنی‌ آن‌ها را نمی‌پذیرد (چه از اهل سنت و چه شیعه و حتی دیگر ادیان ابراهیمی). کسانی که به اسلام سیاسی باور دارند، حتی بیش‌تر از اکثریت مؤمنان غیرسیاسی می‌توانند با داعشیان موافق باشند؛ مثل آیاتی از قرآن که به «مقاتله» با کفار دعوت می‌کند یا این‌که ما باید به فکر زندگی مؤمنانه‌ی خود باشیم «و لو کره الکافرون». پس تفاوت کجاست؟ این‌جا می‌خواهم استدلال کنم که یک تفاوت عمده میان دین‌داران سنتی و بنیادگرا در نوع نگاه (نه به امر قدسی و وحی که) به امر غیرقدسی و انسانی است. یعنی داعشیان سنت فقهی و فکری و فلسفی و عرفانی (که حاصل کار انسان‌های غیرمعصوم اما دین‌دار است) را نادیده می‌انگارند.

گریزان از شهر

درباره‌ی ریشه‌های کلامی گروه‌های تکفیری

دکتر ابراهیم فیاض*

تکفیری‌گری را باید ذیل مسئله توحید و شرک دنبال کرد. بحث توحید و شرک به ماجرای حضرت ابراهیم_{علیه‌السلام} برمی‌گردد. حضرت ابراهیم_{علیه‌السلام} به‌عنوان بزرگ‌ترین بنیان‌گذار توحید از پرستش طبیعت به پرستش خدای مطلق آسمان‌ها و زمین می‌رسد. خداوند در قرآن کریم در رابطه با حضرت ابراهیم_{علیه‌السلام} می‌فرماید: «و کَذلِکَ نُرى إبْراهیمَ مَلَکُوتَ السَّماواتِ وَ اْلأَرْضِ وَ لِیکُونَ مِنَ الْمُوقِنینَ»[i] خداوند متعال ملکوت آسمان و زمین را به حضرت ابراهیم_{علیه‌السلام} نشان می‌دهد و حضرت ابراهیم_{علیه‌السلام} آن را می‌بیند. قصه حضرت ابراهیم_{علیه‌السلام} به لحاظ جغرافیایی در خاورمیانه اتفاق می‌افتد. آن حضرتاهل بابل بوده‌اند و بابل نیز در آن زمان جزئی از ایران محسوب می‌شده است. آزر که نام پدر یا عموی حضرت ابراهیم_{علیه‌السلام} است، نیز نامی فارسی است. به‌طور کلی ایران یک کشور توحیدی بوده است که ریشه‌ی این توحیدگرایی را باید به زرتشت و قبل از آن مهرپرستی نسبت داد.